Γερμανία: Η κυβέρνηση τεχνοκρατών και ο ξένος παράγοντας .
Η γερμανική οικονομία το φθινόπωρο του 1922 τελούσε υπό το βάρος των επανορθώσεων που προέβλεπε η συνθήκη των Βερσαλλιών. Μια επιτροπή τεχνοκρατών στην οποία συμμετείχαν σοσιαλδημοκράτες αλλά και η δεξιά ομονοεί σε ένα κοινό σχέδιο οικονομικής εξυγίανσης. Το σχέδιο αποτελεί το υπόβαθρο για την σύσταση μίας κυβέρνησης ευρύτατου συνασπισμού με συμμετοχή σοσιαλιστών, κεντρώων κι δεξιών κομμάτων. Την τελευταία στιγμή αποσύρονται οι σοσιαλιστές και ο πρόεδρος του Ράιχ τοποθετεί ως καγκελάριο τον Wilhmelm Cuno, γενικό διευθυντή της υπερατλαντικής ναυτιλιακής εταιρίας Hamburg-Amerika-Line. Στόχος της κίνησης αυτής ήταν η δημιουργία ενός θετικού κλίματος στο εξωτερικό. Στην Κυβέρνηση συμμετείχαν ένας πρώην δήμαρχος , ένας απόστρατος στρατηγός και όλα τα υπόλοιπα μέλη του υπουργικού συμβουλίου ήταν μέλη των κομμάτων που στήριζαν κοινοβουλευτικά την Κυβέρνηση.
Υπερπληθωρισμός και εθνικισμός.
Το Νοέμβριο 1923, Γαλλία και Βέλγιο εισβάλλουν στη περιοχή του Ρουρ με την πρόφαση ότι η Γερμανία είχε αθετήσει την υποχρέωσή της παραδώσει στους συμμάχους ξυλεία, τηλεγραφικούς στύλους και άνθρακα. Το λάθος χρεώθηκε στην προηγούμενη Κυβέρνηση. Η πολιτική που ακολουθήθηκε βασίστηκε στην παθητική αντίσταση και είχε ολέθρια αποτελέσματα στην οικονομία . Η ισοτιμία του μάρκου που ήταν τον Φεβρουάριο 1 δολάριο: 21.000 μάρκα βρέθηκε τον Μάιο στη σχέση 1:110.000. Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου η κοινωνική έκρηξη ήταν προ των πυλών και τότε ξέσπασαν οι λεγόμενες «απεργίες του Cuno». Μία μονοήμερη απεργία στα τυπογραφεία που τύπωναν χρήμα προκάλεσε αισθητή έλλειψη χρήματος.
Παραίτηση, απειλή της δικτατορίας και…οκτάωρο.
Στις 12 Αυγούστου παραιτείται ο Cuno και την επομένη δημιουργείται κυβέρνηση ευρύτατης συνεργασίας με συμμετοχή και των σοσιαλιστών. Η πολιτική κρίση αντί να εκτονωθεί κλιμακώθηκε και η ένταση κορυφώθηκε με την εγκατάλειψη της πολιτικής της παθητικής αντίστασης. Η βαυαρική κυβέρνηση αντέδρασε κηρύσσοντας το κρατίδιο σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Η αντίδραση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης ήταν να κηρύξει λίγο αργότερα την χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και εκχωρήσει την εκτελεστική εξουσία στον υπουργό Άμυνας. Τότε , η κορυφή της πολιτικής και της πολιτειακής ηγεσίας έβαλαν στο μυαλό τους , για πρώτη φορά, την πιθανότητα μίας προσωρινής δικτατορίας για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα . Στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου που ακολούθησε οκτώ μέρες αργότερα , υπουργοί πρότειναν επίσης μία παραλλαγή δικτατορίας , δηλαδή ένα «εξουσιοδοτικό νόμο» ο οποίος θα επέτρεπε στη Κυβέρνηση να λάβει εν λευκώ οικονομικά και πολιτικά μέτρα , όπου έκρινε απαραίτητο. Ένα από τα απαραίτητα μέτρα ήταν και η επιμήκυνση του ωραίου εργασίας… Οι σοσιαλδημοκράτες αντέδρασαν και μία νέα κυβερνητική κρίση ξεκίνησε. Μέσα από εκβιασμούς , αδιέξοδα και διλήματα η δεξιά και οι σοσιαλδημοκράτες συμφωνήσαν σε μία συμβιβαστική φόρμουλα κατάργησης του οκταώρου…
Αν όλα αυτά σας θυμίζουν κάτι, τότε μάλλον αυτό συμβαίνει..
ΠΗΓΗ : https://www.premium.paratiritis.gr
nevrospastos